Meghalaya ya da Sanskritçe anlamıyla

“bulutların evi”, inanılmaz bitki, kuş ve memeli biyoçeşitliliğine sahip bereketli bir ormanla çevrili. Vahşi güzelliğinin yanısıra bolca muson yağmurlarının etkisi altında kalan bu bölgede vadinin bir ucundan diğer tarafına geçmek yüzyıllardır sıkıntı olmuş buralarda yaşayan Khasi halkı için.

Bu bölgeye özgü ağaçlardan biri de ficus elastica denilen bir tür kauçuk ağacı. Bu ağacın özelliği güçlü köklerinin yanısıra gövdesinden de uzun kökler çıkarıyor olması. Ve bu köklerden bölge yerlileri yüzyılardır faydalanmakta.

Kauçuk ağacının bu ikincil köklerini ihtiyaç olan yöne, yani akarsuyun karşı kıyısına doğru uzatmak için betel nut denilen ikinci bir ağaçtan yardım alınıyor. Kökler birbirini kesmiyecek biçimde bu ağacın etrafına nazikçe bağlanıyor Bu köprü yapım geleneği de yüzyıllardır nesilden nesile aktarılarak günümüzde halen sürmeye devam ediyor. Ve on yıllar içerisinde kökler köprünün diğer tarafında ulaştığında yeniden toprakla birleşiyor ve köprü tamamlanmış oluyor my sources.

Köprü kullanıma hazır olduğunda uzunluğu 30 metreye ulaşabiliyor. Oldukça dayanıklı olan bu köprüler tek bir seferde üzerinde 50’den fazla insanı taşıyabiliyor. Bu köprülerin gücü yaşamalarından geliyor elbette. Kök köprüler 400-600 yıl ayakta kalarak kabilenin gelecek nesillerinin de onlardan faydalanmasına imkan tanıyorlar. Öyle ki köyün etrafında yaklaşık 500 yaşında ağaç köprüler halen aktif olarak kullanılmakta.

Yazıda bahsedilen zaman dilimleri kulağınıza çok uzun gelebilir ama unutmayalım doğanın acelesi yok, acelesi olan insan.

Aşağıda muhteşem manzaralarla dolu bu köprünün yapılışını anlatan 6 dakikalık bir video var. İzlemenizi öneriyorum.
[youtube https://www.youtube.com/embed/u9YNWK43xvc]